Historie

De eerste trapauto’s verschenen al vrij snel na de ontwikkeling van de eerste auto’s, eind negentiende eeuw.

Deze vroege trapauto’s of te wel "Pedal Cars" waren speelgoed voor kinderen van de High Society want deze exemplaren waren onbetaalbaar .

De productie van trapauto’s werden in de eerste helft van de twintigste eeuw gefabriceerd door firma’s als Whitney Reed (Verenigde Staten), Eureka (Frankrijk) en Lines Bros (Verenigd Koninkrijk). In Frankrijk werden modellen al voor de Tweede wereldoorlog aangeboden in warenhuizen als Bon Marché. Trapauto’s werden in de jaren twintig en dertig steeds luxer uitgevoerd met werkende verlichting en claxons. Ze leken soms naadloos op de echte productiemodellen.

Massaproductie na de Tweede Wereldoorlog

Tijdens de Tweede Wereldoorlog kwam de productie van trapauto’s stil te liggen, aangezien staal nodig was voor de oorlogsindustrie in de betrokken landen. Na de oorlog ontstond er echter een nieuwe interesse en groeide het aantal modellen dat als trapauto beschikbaar was. Soms was er zelf sprake van massaproductie. De Britse firma Lines Bros produceerde ruim dertig verschillende modellen.

De toenemende welvaart zorgde in de jaren vijftig voor een brede populariteit en steeds meer gezinnen konden zich een trapauto voor hun kroost veroorloven. Het aantal producenten steeg en ook een aantal exemplaren nam fors toe. Zo werden van de Austin J40 tussen 1948 en 1971 liefst 32.000 exemplaren gebouwd

Steeds meer bestaande autotypen werden ook als trapauto gefabriceerd. Bijna alle automerken waren een bron van inspiratie voor producenten van trapauto’s. In de jaren zestig was er dan ook letterlijk een overvloed aan trapauto-modellen, tot dan toe nog steeds van staal gemaakt. Dat laatste veranderde in de jaren zeventig, toen kunststof de rol van staal overnam. Trapauto’s werden er alleen maar populairder door, aangezien de prijzen door dit nieuwe materiaalgebruik konden zakken. Tegelijkertijd werden de stalen trapauto’s gezochte items voor verzamelaars.

Trapauto’s als verzamelobject

Eén zo’n verzamelaar is de Nederlandse kunstenaar Rop Ranzijn. Ranzijn begon zijn verzameling in 2009, toen hij onder meer de trapauto-collectie van oud-voetballer Marc Overmars kocht. Overmars had de karretjes tijdens zijn voetbalcarrière letterlijk over de hele wereld gevonden en mee naar huis genomen. Daaruit bleek wel dat de trapauto een wereldwijd fenomeen was geworden. Ranzijn had al sinds zijn eigen jeugd een passie voor de trapauto en knapte de collectie trapauto’s binnen enkele maanden op. In 2010 wijdde de Kunsthal in Rotterdam een expositie aan de collectie.

Vijftig originele trapauto’s uit de jaren dertig tot en met vijftig waren er maandenlang te zien, waaronder een Citroën DS, een Jaguar E-type, een Rolls Royce en een Russische Moskvitch. De Kunsthal is niet het enige museum dat aandacht besteedt aan trapauto’s. In meerdere landen hebben musea exemplaren in hun collectie opgenomen en sommige musea zijn er zelfs voor een belangrijk deel aan gewijd, zoals het Lakeland Motormuseum in het Verenigd Koninkrijk waar zo’n vijftig trapauto’s in de vaste collectie staan. Verzamelaar Phil Collins (niet de zanger) en spande de kroon met 400 trapauto’s die van 2011 tot 2015 te zien waren in zijn privémuseum The Mill Toy and Pedal Car Museum.

Dergelijke collecties tekenen de grote interesse in antieke trapauto’s, wat overigens ook blijkt uit prijzen die er bij veilingen voor worden geboden. De stalen modellen gaan niet zelden voor meer dan tweeduizend euro over de ‘toonbank’ en zeldzame exemplaren zijn soms nog aanzienlijk duurder.

De trapauto in de 21^ste eeuw

En zo heeft de trapauto inmiddels een geschiedenis van meer dan een eeuw achter de rug. De productie houdt onverminderd aan. Er zijn zowel stalen als kunststof modellen te koop, waarbij de prijzen variëren van minder dan honderd euro tot hogere bedragen voor de meer exclusieve modellen. Het aanbod varieert van klassieke automodellen als de Citroën 2CV en de Mercedes 300 SL tot hedendaagse auto’s.